Drinku z prowadzących motywów najnowszej ekranizacji losów Wonder Woman jest czas. Wykonywana przez Gal Gadot Diana Prince nie starzeje się, tylko dryfuje przez inne dekady ludzkich dziejów. Nawet ona nie istnieje jednak w stopniu cofnąć wskazówek zegara. Dlatego więcej tak kusząca oddała się twórcom możliwość zaaranżowania ponownego spotkania amazońskiej bogini z tragicznie – lub wręcz martyrologicznie – zmarłym kochankiem. Rozdawaniem życzeń nie angażuje się w ostatnim przypadku dziarski dżin domem ze świata Aladyna, tylko tajemniczy kamień. Mimo różnych napomnień zebranych także za okresów dzieciństwa na Themyscirze, panna Prince – a wraz spośród nią wiele nowych formie – nasuwa się jego urokowi. Niestety, efekty jej wad nie są tak ekscytujące, jak wskazywali.

Z czarnych okopów I wojny światowej odkładamy się tym zupełnie do szałowego świata lat 80., którego "retrofuturystyczna" reprezentacja zaprasza na pamięć wizję przyszłości z kolejnej części "Powrotu do przyszłości". Jeszcze to szybsze, kolorowe samochody pędzą niebezpiecznie po ulicach, młodzież w nowych ciuchach śmiga na deskach, a dzieci radośnie biegają z rodzicami po olbrzymim centrum handlowym. Oczywiście nie brakuje fast foodów, ekskluzywnych witryn sklepowych czy ruchomych schodów, i z walkmanów i głośników rozbrzmiewają dobrze dobrane muzyczne przeboje (patrz: Frankie Goes To Hollywood, "Welcome to the pleasuredome", 1984). Jeżeli należy o scenografię, kostiumy i fryzury, trzeba przyznać, że filmowa lekcja została przez twórców sumiennie odrobiona. Dopracowanie "faktury i kształtów" nie idzie jednak w parze spośród ostatnim, co czai się za barwną fasadą. Prawdziwą kulą u nogi nowej "Wonder Woman" jest wysoce ciosany scenariusz również schodząca spośród niego – jakże oldschoolowa (gdyby nie powiedzieć wręcz: zacofana myślowo) – filozofia.

Po dynamicznym prologu na Themyscirze również doskonale udanej sekwencji łapania zbirów w galerii handlowej następuje festiwal tautologii, jaskrawych kontrastów, powielania wizualno-narracyjnych klisz oraz krzywdzących stereotypów. Z popularnej wojowniczki Diana zmienia się w szykowną singielkę, której 70-letniego weltschmerzu nikt nie istnieje w kształcie ukoić. Wonder Woman oczywiście wieczorami siada sama przy restauracyjnym stoliku, wokół niej roi się od zakochanych par idących pod rękę, a jedna amazońska księżniczka na swoje pytanie kelnera, czy człowiek do niej dołączy, odpowiada wymownie, iż na nikogo nie czeka. Bo jednak za dnia Wonder Woman ratuje świat, toż w nocy samotnie jest w satynowej pościeli. Również oczywiście przez taką kiczowatą dosadność trudno mieć jej wywiady z miłością czy powagą. filmyzlektorem.pl/strona-z-filmami.html

Po samej stronie jesteśmy to nieszczęśliwą boginię, i po drugiej i – wpatrzoną w nią równie nieszczęśliwą koleżankę z działalności Barbarę Minervę – kobietę serdeczną, niegłupią (choć chwilami strasznie naiwną), lecz wedle obowiązujących schematów społecznych – po prostu nieatrakcyjną. Ponieważ twórcy mają jako "loserkę", "roztrzepaną okularnicę" i "białą myszkę", nie odda się bardziej podbić kreskówkowej charakteryzacji postaci wykorzystywanej przez Kristen Wiig (dobitnym przykładem niedopasowania osoby do sztampowo pojętej przez twórców kobiecości będzie dla przykładu nieumiejętność funkcjonowania w szpilkach). Nietrudno to się domyślić, jakie życzenie wypowie ślamazarna archeolożka przed magicznym kamykiem. Życie "kiedy Diana" da jej nie tylko pożądaną konsultację ze karty otoczenia (oraz w szczególności przystojnych mężczyzn), ale także szereg nadprzyrodzonych mocy. A ponieważ za ekspresowe spełnienie marzeń spotka jej moc zapłacić, Minerva z kumpeli zmieni się – przynajmniej na papierze – w centralną antagonistkę "Wonder Woman 1984".

Wisienką na torcie jest duży – i bardzo problematyczny – powrót Steve'a Trevora. Fani i fanki zorganizowali pospolite ruszenie, a scenarzyści wskrzesili nieboszczyka. A dokładnie – wprowadzili jego gotuję w ciało przypadkowego gościa, w jakim Diana dostrzega nieodmiennie Steve'a. Patty Jenkins tłumaczyła ten niezwykły manewr chęcią odniesienia do znanej w filmach lat 80. konwencji zamiany ciał. Idąc tym tropem, że nie spytać twórców – tak na analizę – co naprawdę dzieje się z "wnętrzem" człowieka, którego ciało jest (wręcz) wykorzystywane? Nawet jeśli otrzymamy w ramach projektu, że właśnie po nisku jest, więc i tak potencjał komediowy wychodzący z takiego "przemieszania" ciał nie stał w cali wykorzystany. Oraz jedno ze spotkań Diany z "przystojnym mężczyzną" (serio, faktycznie jest podpisany na liście płac) może śmiało konkurować o stanowiono najbardziej cringe'owej sceny roku.

Ofiarą swoistej "ironii czasu" jest dodatkowo tenże film Patty Jenkins. Pierwotnie zaplanowana na część 2020 roku premiera "Wonder Woman 1984" wpisywałaby się zdecydowanie w kadencję rządów Donalda Trumpa. Nie przedstawia wątpliwości, że postać groteskowego, populistycznego przedsiębiorcy jest wzorowana na osobie byłego prezydenta USA. Samozwańczy dyktator obietnicami pragnie odkupić swoją miałkość i życiowe traumy. Obietnicami – dodajmy – pokrytymi cudzą krzywdą również popularnymi, ukrytymi wyrzeczeniami. Złoczyńca nie odziedziczył prawie żadnych cech po swoim pierwowzorze komiksowym, z wyjątkiem możliwości telepatycznej manipulacji ludzkimi umysłami (jako "osobę telewizyjna" planuje być człowiekiem na wzór Anatolija Kaszpirowskiego). W działaniach Maxa Lorda nie ma ładu i sklepu, tylko dzika żądza akumulacji. W punkcie, kiedy w efektu spełnienia jednego z zaleceń na arabskiej pustyni wyrasta kamienny mur dzielący mieszkańców, nie mamy wątpliwości, że to odniesienie do osławionych – oraz ostatecznie niezrealizowanych – planów politycznych Trumpa. Zdecydowanie innej mocy wybrały te historie, też jak filmowe zdanie się z osobą wykonywaną przez Pedro Pascala (co popularne w układzie powyższej sugestii – aktora latynoskiego pochodzenia).

O ile poprzednia odsłona przygód walecznej bogini przyniosła nam kilka naprawdę niezapomnianych scen oraz sekwencji, o tyle "Wonder Woman 1984" kuleje natomiast na aktualnym tłu. Czy w drugim filmie Patty Jenkins odnajdziemy tylko jedną kolej na siłę – kultowego już – biegu Diany po zniszczonej działaniami wojennymi "ziemi niczyjej"? Czy na następnym planie najnowszej opowieści znajdziemy równie ważne sytuacje jak choćby Etta Candy czy Doktor Maru? Sukces pierwszej filmowej "Wonder Woman" opierał się w znaczącej dawce na tymże, że wielka bohaterka przejmowała swoimi mocnymi działaniami wojenną powierzchnia i narrację, którą jeszcze twórcy literaccy czy filmowi rezerwowali przede każdym dla męskich postaci. Filmowa Diana była się – co stanowi wysoce istotne szczególnie z nowej perspektywy – inspiracją, a dla niektórych wręcz nowoczesną ikoną kobiecej siły. "Wonder Woman" w wydaniu Gal Gadot świadomie nie wybierała się napisać w zwykły obraz amazońskiej księżniczki jako seksbomby oraz ucieleśnienia męskich fantazji.

Jak trzyma w prologu generał Antiope (Robin Wright): "Nie można chodzić na plany". Dlaczegi zatem Patty Jenkins – tworząc w inną walkę z niezbyt bystrymi konwencjami kina dekady lat 80. – zdecydowała się zrobić krok w tył? Dlaczego twórcy powielają krzywdzące schematy powiązane z reprezentacją bohaterek na ekranie, sprawiając je karykaturami? Dlaczego cały spektakl kradnie ostatecznie Steve Trevor, którego wspaniałomyślność ukazuje się niezbędna, aby Diana mogła jeszcze uratować świat przed totalną zagładą? Choć reżyserka wspomina o mądrych Amazonkach, sama za dużo nie chce sięgać do serca ich rad.

Facet, stój i zakładnicy wciągnięci w jedność miejsca, klimatu oraz pracy. Jeśli sądzicie, że tę zasadę były już wyczerpano, stęknijcie raz a dobrze oraz lamenty uważajmy za sobą. Pokazywany na zjeździe w Sundance i dystrybuowany przez Netfliksa pełnometrażowy debiut Jakuba Piątka bez taryfy ulgowej rozpycha się między klasykami "zakładniczego" kina. Oraz wymaga się więcej; jedna gatunkowa przegródka to dla "Prime Time" szczęśliwie zbyt mało.

Dwudziestokilkuletni Sebastian potrafi ustrzelić chwilę. W noc wieńczącą rok ’99 w nadającym na pełną Polskę studiu telewizyjnym panuje chaos; gdy jedni wyjeżdżają na taneczny parkiet, inni muszą działać. Chłopak gładko przemyka a przed kamery, żeby z bronią w garści i ochroniarzem na muszce zażądać od wydawczyni występu na żywo. W toku kilku godzin biforkowy rozgardiasz zmieni się w gospodarstwo psychologicznej walki. Ceną jest dominacja i związanie, a może także czyjeś życie. Terrorystę, dwoje zakładników oraz innych negocjatorów połączy udział w spektaklu nawarstwiających się wad oraz choroby. A spektakl to dobry.

Bartosz Bielenia daje występ migoczący od emocji. On istnieje aktorskim kuglarzem, a ja jego marionetką: kibicuję jego budowie, jednak nawet jej nie lubię; współczuję jej, jednak tak dużo o niej wiem; boję się o nią, lecz jej przyczyny stanowią dla mnie tajemnicą. Gwiazda "Bożego ciała" jako pozostały w zeszłych latach przybyły ze społecznego marginesu buntownik niepokoi recenzentów niczym "zawarte w klatce zwierzę". Dzikość Bielenia może jednak powiązać z magnetyzmem kota ze "Shreka". Co w tym wszelkim zaskakuje najbardziej, to równoczesna umiejętność przekonania nas, że Sebastian jest zwyklakiem, u którego odbyli obojętnie.

Drugi plan godnie Bieleni wtóruje. Podczas gdy cicha kreacja ochroniarza w wykonaniu Andrzeja Kłaka niespodziewanie przychodzi do fabuły bromance’owe skojarzenia, w doświadczonej prezenterce realizowanej przez Magdalenę Popławską panika walczy z godnością również uczuciem. Z zmianie Monika Frajczyk i Cezary Kosiński jako negocjatorzy drgnieniem dłoni lub wstrzymaniem oddechu wspominają o własnych bohaterach wystarczająco, aby dialog zaprezentował się zbędny.

Scenopisarski duet Jakub Piątek-Łukasz Czapski świadomie bazuje na psychologii niedomówień. Pod koniec milenium – proste jak liczonego – coś wisi w powietrzu, wprawdzie nie bardzo wiadomo co. Z jednej strony transformacyjna szczęśliwość upada, przychodzi rozczarowanie, a wraz z nim gniew. Owe społeczne nastroje dają w filmie obficie wyszperane telewizyjne archiwalia. Przez ekrany przewijają się protestujące grupy zawodowe, na ulicach słychać okrzyki "Konstytucja!", "Raz sierpem, raz młotem…", Korwin krzyczy, Kwaśniewski składa noworoczne życzenia, gdzie indziej władzę przejmuje zaś Putin. Spojrzenie w przyszłość niby daje okazję na różny początek, lecz wywołuje równie wiele obaw. Pluskwa milenijna to najmniejsza z nich. Gdy młodzi nie widzą w regionu perspektyw, a różnicy są jeszcze dużo ważne, samochodowa loteria audiotele brzmi jak gorzki żart. Takiej optyce najdalej to do nostalgii – w "Prime Time" świat sprzed smartfonozy ujawnia zresztą zaskakująco wiele analogii do współczesności. Sebastian jest właśnie drinku z pominiętych, którzy w będącej desperacji próbują wszelkim sposobem przybyć do głosu. Nawet gdy w badaniach bezpośredniego źródła jego gniewu twórcy podejmują się z nami w kotka oraz myszkę, konstrukcja ludzkiej tykającej bomby jest nam bardzo tak znana. https://filmyzlektorem.pl/filmy-za-darmo.html

By nie odnieśli mylnego wrażenia! Publicystyczne tony służą najpierw a przede wszystkim gatunkowemu widowisku. Bomba tyka, napięcie rośnie, a odliczanie do przodu Następnego Roku wyznacza staranną konstrukcję narracji. W zamkniętej lokacji studia TV każdy rekwizyt i metr kwadratowy może pokazać się katalizatorem akcji albo kluczowym ogranicznikiem percepcji bohaterów. Piątek przechodzi na prywatną stronę ograniczenia: wykazuje się świetnym wyczuciem przestrzeni oraz uczuciem rytmu, jest prosty w mózgach a nie komplikuje tego, czego utrudniać nie wypada. Zna miarę gatunku, w ramach jakiego się porusza. Widać, że zjadł zęby na "Pieskich popołudniach", "Sieci" czy "Planie doskonałym", dodatkowo nie jest tym klasykom niewolniczo poddany. Jego – luźno inspirowana serią prawdziwych najść na przygotowania telewizyjne – filmowa fabryka emocji miewa komediowe momenty, bywa thrillerem, mockumentem i psychodramą, wreszcie niejednoznacznym artykułem na punkt mediów, w jakim najczarniejszą grozę wzbudza coś całkiem innego. Choć reżyser mówi o końcu lat 90., nie gubi kontaktu z Polską AD 2021. Wie i, że czasem właściwie jest wcisnąć hamulec oraz zapomnieć nas z frapującym znakiem zapytania.